Civil War

Pre-loved vehicles scattered on the streets
Abandoned. Destroyed. Burnt
Soldiers fighting for peace
Neutralized. Massacred. Torn.

Elite people control the puppet–
Economically disadvantaged ones, summoned to death
The truth of civil war is a bold-faced lie:
To create unity, first society must die.

The fruits of political act are disgusting–
Landscape architects dig no more for plants but dead bodies
Politicians are in commitment of ethnic cleansing
Death of innocent civilians are labeled as collateral damage.

When can we glance again a glimpse of humanity?
When people beg for euthanasia to escape the agony?
When pulling the trigger is the only solution?
When living is worse than pregnancy termination?

Someday, the living will envy the dead
No euphemism can soften this act of dread
This is civil war, and human rights have nothing to say
This is civil war, but what is so civil about war, anyway?

An I For An I

Madness: My First PS Photo Manipulation

And the light exits from this room consumed by darkness

Makin’ me blind, yes

And the silence breaks its own existence

Makin’ me deaf, yes

I have never wanted a single raindrop on my face

But now I am trying not to complain that there is no rain

Cigarettes’ butts, bottle caps scattered on the ground

My unwashed jacket that keeps me from cold is nowhere to found

Smoke inside my lungs makes me feel so relieved

Heartbeats still want to tell me there’s still hope, I believe

I want to hear a gossip, perhaps a tale

I want to see someone — like I — is going to fail

I just want someone to tell me “It’s okay”

All I want to do is just to sleep all day

You can call me what you will

A loner, a vagabond

A tormented, a disaster one

Maybe a walking dead, Oh I like that one

But who?

Who has the right to call me miserable?

No one but I

Who is so pious to remind me the dos and don’ts?

The right and wrong?

The good and bad?

Don’t you see, lad?

No one but I

’Cause in this world I am living

There is no family;

There is no buddies;

There is no religion;

There is no faith;

There is no light;

There is no god;

There is no life

No one but I

And I am no sane

Mayhap, I do not appreciate this life

In view of the fact that I have always wanted a life

The unloaded gun on the table always looks dangerous

But with bullets beside it — friendly, it is

I fought

And I lost

And I cannot save I from myself.

The Things We Take For Granted

Do you hate the coins in your purse?
Yes, it’s heavy, a burden like a curse
But remember those times when you were in a rush?
Your paper bills couldn’t buy you time so much

Are you mad whenever your mother scold you at night?
Her words echoing in ears, always startle a fight
But in moments of desertion and there’s no one to lean on
You’ll surely miss her voice and concerning sermon

Irritated by a friend consistently saying hello?
You always reply, “Sorry. I have to go.”
And when you become lonely, you’ll start to cry
You will be needing to hear him saying “Hi.”

Fifteen minutes nap
A kiss on a forehead
Raindrops on a desert
A pillow on a bed

A smile of a stranger
A hug in a night
Those things we’ve taken for granted
Bring heaven in our lives.

Mano po, Ninong

Pauwi, nag-aantay ng dyip
Wala na naman si Ninong, bad trip
Kating-kati sa mga aguinaldo
Wala na naman akong pamasko

Sa pagsakay, nag-abot agad ng bayad
Tumanaw sa bintana at nagmuni-muni
Nakatulala lamang at nakanguso
Nakapangalumbaba, may kirot sa puso

Nagsimba naman ako kaninang umaga
Nag-behave hanggang matapos ang misa
At pagkatapos ay humalik na ako kay nanay
Mamamasko na po ako, paalam ko kay tatay

O Diyos ko, bakit walang biyayang dumating
Hindi ba ako mahal ng aking Ninang Ising?
Pinagtataguan lang ba ako ni Ninong Carding?
Hindi Niyo po ba naririnig ang aking mga daing?

Maya-maya ay may sumakay sa dyip
Nag-abot sa akin ng maliit na ampao
Isa siyang batang gusgusin
Isang palaboy-laboy na badjao

Pinunasan niya aking mga sapatos
Pinunasan ko naman ang luha sa aking mukha
Humihingi siya sa akin ng kaunting limos
Humihingi naman ako ng tawad sa Diyos

Salamat sa Kanya, sa isang aguinaldo
Ako’y biniyayaan ng mas magandang buhay
Ang Maykapal nga pala ang may kaarawan ngayon
Pagbibigayan lamang ang hiling niya sa sangkatauhan

Pagkapit sa Pagsinta

Dambana  (Pag-ibig)

 

Naghihintay ang palamuti at mga bulaklak

Puno ang paligid ng samyo ng mga rosas

Walang mapagsidlan ang tuwa at galak

Hindi ako mapakali sa pagbagal ng oras.

 

Matagal kong pinangarap ang araw na ito —

Ang pagtalima sa pangarap na makulay

Magbitiw ng sinumpaang pangako:

Ika’y pangangalagaan, iibigin habambuhay.

 

At sa iyo ngang pagpasok sa pintuan ng simbahan,

nahiya ultimo bulaklak sa iyong kagandahan

Nagpupugay, kahit mga ibon ay umaawit

Tunay nga, ika’y diyosa ng purong pag-ibig

 

At ako — hindi maipaliwanag ang damdamin

Yumayapos ang kaba, patuloy na nananalangin.

 

Panandaliang tumigil ang pagtibok ng puso

Mistulang huminto ang pag-ikot ng mundo

Pinagpala ang kariktan ng iyong paggalaw

Suot ang trahe de boda at puting belo.

 

Sanay na ako sa walang kaparis mong kagandahan

Subalit iba talaga ang sandaling ito

Ano ba ang aking ginawa upang ako’y pagpalain,

bigyan ng Panginoon ng sobra sa ’king dalangin?

 

Sa iyong paglapit, ako’y natunaw sa iyong ngiti;

Ngiting hindi matutumbasan ng kahit anong regalo

Kinamayan ko ang iyong ama, at nagsimula ang sandali

na malapit mo nang angkinin ang aking apelyido.

 

Ang iyong ina, hindi napigil ang naipong luha

Sinira ng pag-iyak ang kolorete sa kanyang mukha

Huling halik, huling yakap sa kanyang unica iha

bago ka niya ipaubaya sa akin, oh aking sinta.

 

Napabuntong-hininga ako ng malalim

nang hawakan ko ang malambot mong kamay.

 

Sabay tayong humarap sa pari at altar,

sa presensya ng probidensya at Maykapal

Nakinig sa sermon at sa singit na dasal

Naghihintay ng basbas sa sagradong kasal.

 

Lumapit ang nakaaaliw na tsikiting,

bitbit-bitbit ang basket ng dalawang singsing

Kumikinang ang bato sa gitna ng pirasong pilak

na ’di magtatagal ay sa mga daliri natin ilalagak.

 

Binigkas natin ang sagradong panata:

Tinatanggap kita bilang aking kabiyak

Sasamahan kita sa hirap at ginhawa,

sa lahat ng pagtawa at iyong pag-iyak;

 

Hanggang sa abutin ng magpakailanman . . .

Hanggang paghiwalayin tayo ng kamatayan.

 

Ang mga sumunod ay pagtatapos ng banal na seremonya

Idineklara tayo ng pari, ng Diyos, bilang iisa

“Ngayo’y maaari mo nang halikan ang iyong asawa.”

Pinuno ang simbahan ng sigawan ng madla.

 

Tinanggal ko ang belong nakatakip sa maamo mong mukha

Tinitigan kita sa mata at bumulong ng “Mahal kita.”

At hindi ko na pinatagal ang paglalapat ng ating mga labi

Marubdob ang bawat segundo ng magiliw na halik.

 

Sumabay ang hiyawan sa dagundong ng kampana

Ang piyano at kantores ay patuloy na nanghaharana

Silang lahat ay saksi sa ating pag-iisang dibdib —

sa simula ng panibagong yugto ng ating buhay.

 

At mamayang gabi ay bubuuin ang katuparan

Maghahalo ang pawis at init ng ating laman

Magsasalo sa langit ng kaligayahan

Mangangarap para sa ating kinabukasan.

 

At aalalahanin ang araw na ’to sa ’ting pagtanda

Hindi maaalis sa sulok ng isipan at gunita.

 

 

Pangarap na Anghel  (Pananampalataya)

 

Limang taong pagsamama ang

atin nang nabuno. At unti-unti,

nawawala ang ngiti sa

ating mga labi.

 

“Huwag ho tayo mawalan ng

pag-asa, Misis,” payo ng doktor.

Hindi na mabilang sa daliri ang

paulit-ulit niyang pangungusap.

Walang nagawa ang aking asawa

kundi maghintay muli ng tamang

panahon. At ako, nagpapakatatag

upang sa pagkabigo ay makaahon.

Dalangin lang naman namin

ay isang supling. Iyon lamang

ang tanging hiling.

 

 

Akala ko’y ayos lang ang

lahat, basta’t kami ay

magkasama. Ano nga naman ba

kung hindi kami magkaroon

ng tagapagmana — ng aming

kayamanan, ng aming dugo,

ng aming buhay? Okay na siguro

iyon para hindi maabala — sa

pagpapalit ng lampin, sa

pagpapasuso ng bata, sa walang

katapusang pag-aalaga. Basta,

ang importante, magkasama kami.

Mawala na ang lahat, huwag lang

ang babaeng iniharap sa dambana.

Subalit hindi pala sapat. Hindi

pala mainam na kami lamang ang

haharap sa mundo.

 

Sa pagnanais na magkaroon ng

buhay sa loob ng tiyan, hindi na

naging sapat ang pagtawag

kay Hesukristo.

 

Nagpataas siya ng matres sa manghihilot;

nagpatawas sa kilalang albularyo;

nakisali sa sayawan sa Obando;

humawak sa kamay ng gintong Buddha;

at lumuhod papalapit sa Ave Maria.

 

At lumipas ang panahon, nagbago

ang aming pagsasama . . .

nang hindi namin namamalayan.

 

Pilit na lamang ang mga siping sa bawat

gabi — walang laob, walang pagliyab.

Nagigising siyang pula ang mga mata;

basa ng luha ang malalambot na punda.

Habang ako nama’y naghahanap ng

libangan t’wing nabibigo. Pinupuno

ang sahig ng mga upos ng sigarilyo.

Kumakalansing ang mga tansan

mula sa mga bote ng serbesa.

Madalang na ang mga salita tuwing

hapunan, kahit wala namang naganap

na pag-aaway o tampuhan. Natatapos

na lamang ang pagkain sa pag-inom

ng tubig, nakatulala sa lumamig

nang kanin.

 

Saan na napunta ang masasayang

ala-ala? Nakabinbin ang

mga pangako sa isa’t isa.

Hindi ko na yata muling

maririnig ang nakaaaliw

niyang tawa. Nakatatakot na

baka dumating ang araw na

hindi ko na siya makilala.

 

Ang laging tanong sa Diyos —

ano ba ang kasalanan at hindi

kami biyayaan ng anghel?

Oo at sagana kami sa salapi,

na madalas naman naming

ipamahagi. Ngunit ano ang silbi

kung natutunaw naman ang

aming mga ngiti, at mas marami

na ang sandaling nakararanas

ng kirot at hapdi?

 

Ano pa ang silbi ng aming

pag-iral kung hindi naman

makaaambag sa susunod na

henerasyon?

 

Ano pa ang silbi ng

kinabukasan kung sa

kamatayan ay lilimutin

din naman ng kahapon?

 

Patuloy pa rin akong

magtitiwala sa inyo,

Panginoon. Patuloy

pa rin akong aasa

at maghihintay . . .

sa pangarap na anghel,

sa isang bagong buhay.

 

 

Sugo  (Pag-asa)

I.

 At tuluyan nang nagyelo ang bawat gabi

Hindi ko na kilala ang aking katabi.

 

Marahil hindi ko na rin kilala

ang aking sarili.

 

Ang mga tampuhan ay naging mga sigawan,

Ang mga sisihan ay nauuwi sa sakitan.

 

II.

Dumalas ang pagliliwaliw. Tumatakas

sa reyalidad, nagpapakasasa sa

mahika ng serbesa. Sige lang

sa paggala, muling nagbuhay-binata.

Ang tahanang dati’y pinananabikan,

turing na ngayo’y impiyerno na

ayaw uwian.

 

Ayos lang. Wala naman yata

naghihintay sa ‘king pagbabalik.

 

Hindi na nagkakasabay sa hapag-kainan

Ang pagtama ng mga mata’y pilit iniiwasan.

 

Ang relasyong noo’y aming iniingatan

Ngayo’y kinakain ng anay ng pagkukulang

Parang puno na malapit nang mamatay

Walang dilig, walang ulang hinihintay.

 

III.

Isang gabi’y binulaga ng sandaling

pinangangambahan, ngunit matagal ko nang

inaasahan. Sa ’king pag-uwi, ako’y

biglang kinutuban. Himala kasi, malalim

na ang gabi, siya ay akin pang naabutan.

Nagtama ang paningin, at mangiyak-ngiyak

niyang sinabi sa ’kin — “Ayoko na.”

 

Saglit tumigil ang aking paghinga

Tama ba ang narinig ng aking mga tainga?

 

“Hindi ko na kaya,” dagdag pa niya.

Lalong naipit ang mga salita. Nawala

ang tama ng alak na nakakulob

sa utak. Nagising ang natutulog

na ulirat. Nabuang ang pagkabalisa.

Nais kong sumigaw: Hindi ako papayag!

 

Nagsimulang bumalik ang takot ng

isang paglisan: ang pakiramdam ng

iwanan sa kawalan. Wala pa rin pala

nagbago sa aking pag-ibig. Nakalimutan

ko lang kung paano magmahal. Takot

pa rin ako na mawala siya. Mahal na

mahal ko pa rin ang aking asawa.

 

IV.

Naisip ko na idaan sa dahas;

Hindi. Mas mainam ang

magpakumbaba.

 

Pinilit ang yakap sa kanyang bisig

At pagkatapos ay humingi ng tawad

Nagpupumiglas sa malulumanay kong hawak

Gustong makawala sa pagsusumamo’t dahak.

 

“Hindi na mauulit,” pagmamakaawa ko.

Paulit-ulit — kahit nagmumuka nang gago.

 

V.

Nang ’di pa rin magpapigil ay

sinunggaban ko ng halik.

Sa una’y nanlaban, kalauna’y

nanahimik. Sa bawat paghihiwalay

ng mga labi ay aking ipinapaalala,

ibinubulong ang mga pangako, lahat

ng pagsinta: ang unang pagkikita,

ang araw na naging magkakilala,

ang panata sa dambana, ang pangarap

na pamilya.

 

Muli naming naramdaman ang pag-asa.

“Magsimula tayo ulit,” dalisay

kong pakiusap. Ang sagot niya

lamang ay mataos na ngiti. At

ang pagtugon ay ang muling

paglalapat ng aming mga labi.

 

Sa mahabang panahon, muli ay

aming naranasan. Ang sumiping

sa ilalim ng purong pagmamahalan.

Ang pag-angkin sa isa’t isa nang

walang pag-aalinlangan. Ang

pagsasalo sa langit ng kaligayahan.

 

Sa isang iglap, natupok ang lahat

ng pasakit. Lumisan ang pabigat

na hinanakit. Nasaid ang pag-iral

ng sakit.

Nilamon ng init ang

sama ng loob.

 

At nagpatuloy nga ang pagliyab ng bawat gabi

Kilala ko na muli ang aking katabi.

 

Marahil ay nagbalik na rin ang aking sarili . . .

 

VI.

 Gumising ako sa isang paglalambing.

“Mahal, may dumating sa ating regalo.”

Napakunot ang aking noo.

 

Hindi ko maintindihan kung bakit

siya lumuluha. At saka ko lamang

naunawaan nang buksan niya ang

kanyang palad, tangan-tangan

ang puting instrumento . . .

na may dalawang guhit na

siguradong sa buhay namin

ay bubuo at magbabago:

ang sugo na sagot sa aming

dasal; ang pangarap na anghel

na hinintay ng kaytagal.

 

Ang dalawang guhit ng pag-asa.

 

Ako ang pinakamasayang tatay

ng sandaling iyon.

Banyuhay

Magsisimulang gumising

ang uod mula sa kanyang

itlog na wala namang punlo.

 

Hahanapin ang kututuran

sa umiikot na kalikasan.

 

Kakain at mahuhulog,

pipilitin bumangon at

lalamon; mahuhulog —

 

Muli. Unti-unti

ay malilinawan.

 

Mabubusog hindi

lamang ang tiyan kundi

pati na rin ang isipan.

 

Ang kaalaman.

Ang kamalayan.

 

Mag-iipon ng sapat

na panahon, ng lakas

ng loob.

 

Pagbibigyan ang

panibagong yugto ng buhay.

 

Bilang utang ay paninindigan

ang responsibilidad. Magbata,

magtiis — mangarap.

 

Sa kukun magkukulong,

magsasayang ng panahon

sa dilim at kalungkutan.

 

Magninilay-nilay sa

pag-usbong.

 

Magbubulay-bulayan sa

kawalang-katiyakan ng

pagbabalik ng buhay.

 

At hindi na nga

magbabalik.

 

Mamamatay ngunit hindi

mawawalan ng pulso. Hahakbang

sa bagong baitang —

 

Kahit hindi na muling

lalakad.

 

Patuloy na kakain;

hindi na muling

mahuhulog.

 

Sa pagdampi muli ng

liwanag sa paningin,

 

Isisilang ang

kakaibang kagandahan,

natatanging misteryo.

 

Isang nilalang na

patunay ng purong kagalakan.

 

Magpupugay ang mga

bulaklak, habang nakaabang

ang mga palaka.

 

Magsasaboy ng ngiti sa

buong kalikasan.

 

Mataas man ang

lipad, subalit

dadapo pa rin sa lupa.

 

Kaya’t walang makalilimot

sa pagaspas ng paru-paro.

 

Luha ng Perlas

This is a tribute for Buwan ng Wika. August. Super late na. 😀

Ako si Juan na tubo sa Perlas ng Silangan,
Laking anak ng hirap, luha at kayamanan,
Kahit pa ang bayan ko’y puno ng perlas at ginto,
Bakit naiinggit pa rin sa kislap ng mga kano?

Naisipang pumunta sa tabing-dagat pagsapit ng dilim,
Inaninag ang mga pangarap na sa utak lamang nakatanim,
Binulong sa aking sarili, “Ako ba ay may mararating?”,
Kung di aalis dito ay paano na ako magniningning?

Huling lagok ng kape ay ininom sa tasa,
Inihanda ang lahat upang lumuwas ng umaga,
Madilim pa’y sumakay ng bangka patungo sa kabilang isla,
Walang lingon o sulyap, nilisan ang Perlas ng nag-iisa.

Lumipas ang taon at nagbunga nga ang mga pangarap,
Buong katawan ko’y kumikislap na alapaap,
Sumakay ng barko pabalik sa bayang iniwanan,
Labis ang pananabik sa bayan kong sinilangan.

Sa wakas at nakatapak muli sa iniwang Perlas,
Ngunit mukhang mali ‘ata ang tinatahak kong landas,
Naligaw ako’t naghanap ng mapagtatanungan,
Buti’t may nakayukong ale sa’king daraanan,

Damit ng matandang ale ay gula-gulanit,
Makikita ang kahirapan sa kanyang pananamit,
Kahit nandidiri, sa kanya’y lumapit,
Nagwika ng tanong na banyaga ang gamit.

Excuse me, can I ask you a question old woman?
Can you please tell me where is my hometown, Perlas ng Silangan?
I don’t care, It doesn’t matter even it’s far to roam,
I will pay you anything just tell me the way back home.

Laking gulat ko, siya’y kumaripas ng takbo,
“Sandali lang Ale!”, pagmamakaawa ko,
Saan man siya magpunta, siya’y aking sinundan,
Sa labi’y nagkaro’n ng ngiti ng maaninag ang tahanan.

Ngunit bakit ‘ata ang Perlas ay biglang nagbago,
Nagmistulang bayan ng pighati at ng abo,
“Oh my Gosh! What’s happening here?” ang tanging sambit,
Napaluhod sa lupa at sa ale’y napakapit.

Nalason na ang lupa at matatayog na puno,
Nawala na rin ang perlas at maraming ginto,
Tanaw sa baybay-dagat ang tiningalang mga dayuhan,
Tangay ang kayamanan na sa Perlas lamang matatagpuan.

Nagagalit sa sarili, at naghangad pa ng mataas,
Lahat pala ng hanap ko ay nandito na sa Perlas,
Tinalikuran ko ang aking bayan at aking kayamanan,
Pinagpalit sa bango ng amoy ng mga dayuhan.

Inakay ko ang matandang ale sa aking harapan,
Tumingala ako sa kanya at siya’y aking namukaan,
Siya si Inang Bayan na kinutya ko’t hinusgahan.
Umiiyak at lumuluha ngayon sa aking kandungan.

Ako’y biglang napayakap ng mahigpit sa kanya,
Humingi ako ng tawad na mayroong pagsinta,
Nawalan siya ng malay kasabay ng pagpikit ng mga mata,
Huli na ang lahat, wala na ang Mahal kong Ina.

😀

IKAW at AKO at SIYA?

Anong pakiramdam ng isang kabit?

 

IKAW at AKO at SIYA?

 

Sa kalagitnaan ng kaguluhan at kalupitan,

Sa tapat ng maitim at maulap na kalangitan,

Sa mundong ito na puno ng magulong isipan,

Di nawawala ang pag-ibig na makapangyarihan.

 

Pag-ibig na sa’ting bawat  nilalang ay bumubuhay,

Pag-ibig na ginagawa ang mundong maging makulay,

Ang pag-ibig na nagbibigay ng ginhawa at hapdi,

Pinipilit makamtan sa paraang tama at mali.

 

Sa bawat tao na dinaanan ang buhay kong ito,

Maraming nagtatanong, sa pag-ibig ay nalilito,

Sa pagmamahal daw ba ay ano ang tama nilang gawin,

Ang mahal ba nila’y paglalaban o palalayain.

 

Ang tangi kong sagot sa kanilang mga katanungan,

Ang lahat ay depende sa sitwasyon at kalagayan,

Kung mahal mo at mahal ka rin niya ay ipaglaban,

Kung di ka naman niya mahal ay bigyan kalayaan.

 

Ngunit may umusig sa isip na isang katanungan,

Sitwasyong hirap ipaglaban at bigyan kalayaan,

Paano mahalin ang taong mahal mo at mahal ka,

Ngunit may isa pa siyang mahal at ‘yon ang nauna?

 

Masaya ka sa kanya at ganuon din siya sayo,

Ngunit di ‘nyo alam kung anong relasyon meron kayo,

Mahirap ‘paglaban dahil may relasyong masisira,

Ngunit masakit naman sayo kung ‘kay magpapalaya.

 

Alam mo’t alam n’yang masaya kayo sa isat-isa,

Makikita sa mga ngiti kakaibang ligaya,

Parang biyaya sa iyo na siya ay makasama,

Sinisiksik ang ‘yong sarili sa pagmamahal niya.

 

Nangangarap na isang araw ay hagkan ka ‘nyang tunay,

Maglakad sa paraiso habang hawak kanyang kamay,

Tumakbo sa gitna ng ulan habang nagtatawanan,

At yakapin siya sa ilalim ng bilog na buwan.

 

Ngunit di mo alam kung lahat ng ‘yon ay magaganap,

O habambuhay na lamang ganun at isang pangarap,

Pagpapatuloy na lang lahat kahit ganon kahirap,

Dahil ‘gat sila’y wala kang magawa kundi mangarap.

 

Pag sila’y magkasama, naiinis ka’t nasasaktan,

Walang magawa sa bagay na wala kang karapatan,

Walang masising iba dahil ikaw ang may kasalanan,

Malulungkot sa ‘sang tabi, sarili’y kaaawaan.

 

Sa sitwasyon na wala kang magawa’t pagpipilian,

Sa taong di mapalaya at di mo maipaglaban,

Sa tao na masaya ka ngunit ‘kaw ay nasasaktan,

Sa luob-loob ng damdamin, ‘kaw ay nahihirapan.

 

Masaya ka na nakikita mo na parang kayo na,

At kulang na lang sa lahat ay salitang “mahal kita”,

Subalit sa huli ay siya lamang ang magpapasya,

Kung iiwan niya ang una at pipiliin ka.

 

Darating ang isang araw na kayo’y pagpipilian,

Mauunawaan mong pagpili sayo’y suntok sa b’wan,

Dahil sa kanyang sitwasyon ay mahirap din lumaban,

Mahirap isakripisyo naunang pagmamahalan.

 

Lagi mong tatandaang di lamang ‘kaw ang nasasaktan,

Mahirap magpasya sa bagay na di n’ya kasalanan,

Napakapalad mo kung ikaw ang pipiliin niya,

Subalit ang katotohanan ay natatakot siya.

 

Minsa’y iniisip mo na sana’y unang nakilala,

Magkahawak ang inyong kamay, masayang nagsasama,

Ngunit kahit pantay ang pagmamahal sanyong dalawa,

Unawain mong pagpili sayo’y ,malaking problema.

 

Maiisip mo na sa huli, pagdating ng panahon,

Higit kayo sa magkaybigan ngunit walang relasyon,

Magsisisi kang pinili mong mapalapit sa kanya,

Walang salitang “KAYO at nanatili “SILA”.

 

Minsan ang tamang paghihintay ang ating kailangan,

Di sa lahat ng oras ay kelangan mong lumaban,

Matututo ka at unti-unting mauunawaan,

Kalayaan ang tunay na daan sa pagmamahalan.

 

Ang pagmamahal ay di lamang nakakamit sa tama,

Minsa’y gumagawa ng mali upang itoy makuha,

Subalit pag-ibig man ang gustong makuha’t makamtan,

Walang sumayang pag-ibig na nakuha sa kamalian.

 

Basta’t wag kang makikinig sa sasabihin ng iba,

Kapag nagmamahal ka, karapatan mong maging tanga,

Hinding-hindi kasalanan umibig kahit kailan,

Subalit kasalanan mo kung ikaw ay masasaktan.